Voetje voor voetje schuifel ik over de houten vlonder. Oog voor de omgeving heb ik niet. Bang dat ik op de hakken van de persoon voor me ga staan, kijk ik alleen maar naar beneden. Een ellenboog in mijn zij. Iemand probeert me op het smalle pad in te halen. Er wordt herhaaldelijk gevloekt en als ik de bron zoek, kijken woedende ogen mij aan. Driftig gebaart de Amerikaan naar zijn fotocamera die ik volgens hem bijna uit zijn handen zou hebben geslagen. Bleu vervolg ik het pad dat mij en de duizenden toeristen voor en achter me, richting een van de zeven mooiste natuurwonderen ter wereld voert.
De zon brandt, de luchtvochtigheid is hoog. Vooruitkomen doe ik nauwelijks. Ik kan niet alles verstaan maar je hoeft geen Engels, Spaans, Portugees, Japans of Duits te spreken om te weten wat er gezegd wordt. De flarden tekst die ik opvang, bevatten namelijk allemaal dezelfde ondertoon van ergernis en frustratie. Rekening houdend met de persoon voor me, rek ik mij zover mogelijk uit en kijk voor het eerst om mij heen. Nog honderd meter regenwoud te overbruggen en dan ben ik ben bij de wereldberoemde watervallen van Iguazú; de plek die al zo lang op mijn bucket list staat.
Dat afstand relatief is, blijkt ook nu. Hier op de grens van Argentinië, Paraguay en Brazilië is het drukker dan Bethlehem op kerstavond. Terwijl ik me, gewillig als slachtvee, mee laat voeren met de stroom bekruipt mij een gevoel van spijt. Wat in hemelsnaam doe ik hier? Ja, het bulderend geweld van de *honderden watervallen is indrukwekkend. En ja, de nevel die opstijgt uit het woest kolkende water is adembenemend maar die mensenmassa… echt! Het platform dat we naderen, wordt bemand door Chinezen die zonder uitzondering, allemaal met hun rug naar de ‘Garganta del Diablo’ staan. Pas als de selfie sticks zich oprichten, begrijp ik het waarom; ik voel me oud.
Men zegt dat je de wereld kunt opdelen in toeristen en in reizigers. De eerste groep zegt zinnen als: ‘Wat zal ik blij zijn als ik er ben’ of ‘Dat, dat én dat moeten we na onze vakantie hebben afgevinkt’. De toerist plant en is doelmatig. Ruimte voor het onverwachte is niet geagendeerd. Bij de tweede groep begint de reis al bij het dichtslaan van zijn of haar voordeur. De reiziger heeft wel een richting maar is niet rigide in de te nemen koers. Gaan waar niet velen gingen, het onbekende leren kennen. ‘Kijken naar’ vervangen door ‘opgaan in’. Dat is waar de reiziger zich onderscheidt van de toerist.
De groep Chinezen van het platform schuifelt voor ons uit. Eendachtig kijken ze naar hun mobieltje waar de net gemaakte foto’s worden geüpload naar Facebook, Instagram en Snapchat. Op het teken van onze excursieleider – herkenbaar aan het rode vlaggetje aan zijn antenne – zetten ook wij ons weer in beweging. Ik open mijn tas en na even wroeten, vind ik wat ik zocht; mijn selfie stick.